Mens nostra quædam agit, quædam vero patitur nempe quatenus adæquatas habet ideas eatenus quædam necessario agit et quatenus ideas habet inadæquatas eatenus necessario quædam patitur.
Our mind does some things, truly it endures some things; indeed insofar as it has adequate ideas to such an extent does it do some things necessarily and insofar as it has inadequate ideas to such an extent does it endure some things necessarily.
DEMONSTRATIO: Cujuscunque humanæ mentis ideæ aliæ adæquatæ sunt, aliæ autem mutilatæ et confusæ (per scholia propositionis 40 partis II). Ideæ autem quæ in alicujus mente sunt adæquatæ, sunt in Deo adæquatæ quatenus ejusdem mentis essentiam constituit (per corollarium propositionis 11 partis II) et quæ deinde inadæquatæ sunt in mente, sunt etiam in Deo (per idem corollarium) adæquatæ non quatenus ejusdem solummodo mentis essentiam sed etiam quatenus aliarum rerum mentes in se simul continet. Deinde ex data quacunque idea aliquis effectus sequi necessario debet (per propositionem 36 partis I) cujus effectus Deus causa est adæquata (vide definitionem 1 hujus) non quatenus infinitus est sed quatenus data illa idea affectus consideratur (vide propositionem 9 partis II). At ejus effectus cujus Deus est causa quatenus affectus est idea quæ in alicujus mente est adæquata, illa eadem mens est causa adæquata (per corollarium propositionis 11 partis II). Ergo mens nostra (per definitionem 2 hujus) quatenus ideas habet adæquatas, quædam necessario agit, quod erat primum. Deinde quicquid necessario sequitur ex idea quæ in Deo est adæquata, non quatenus mentem unius hominis tantum sed quatenus aliarum rerum mentes simul cum ejusdem hominis mente in se habet, ejus (per idem corollarium propositionis 11 partis II) illius hominis mens non est causa adæquata sed partialis ac proinde (per definitionem 2 hujus) mens quatenus ideas inadæquatas habet, quædam necessario patitur. Quod erat secundum. Ergo mens nostra etc. Q.E.D.
Some ideas of whatsoever human mind are adequate, however others are mutilated and confused (by IIP40S). Moreover, ideas which are adequate in the mind of someone, are adequate in God insofar as God constitutes the essence of the person's mind (by IIP11C) and those which indeed are inadequate in the mind, are also adequate in God (by the same corollary) not insofar as the essence of the person's mind alone but also insofar as God contains the minds of other things in itself at the same time. Next from whatsoever given idea some effect ought to follow necessarily (by IP36) of whose effect God is the adequate cause (see IIID1) not insofar as God is infinite but insofar as the affect given by that idea is considered (see IIP9). But the person's effect of which God is the cause insofar as the affect is the idea which is adequate in the mind of someone else, that same mind is the adequate cause (by IIP11C). Thus our mind (by IIID2) insofar as it has adequate ideas, does some things necessarily, which was first. Next some thing follows necessarily from an idea which is adequate in God, not insofar as it has the mind of one person but only insofar as it has the minds of other things at the same time it has with the mind of this person in itself, whose (by IIP11C) mind of that man is not the adequate but partial cause and then (by IIID2) the mind insofar as it has inadequate ideas, endures some things necessarily. Which ought to follow. Thus our mind, etc.
COROLLARIUM: Hinc sequitur mentem eo pluribus passionibus esse obnoxiam quo plures ideas inadæquatas habet et contra eo plura agere quo plures habet adæquatas.
From this it follows that the mind is troubled in that direction by more passions to the extent that it has more inadequate ideas and against that direction it does more things to the extent that it has adequate ideas.